কাহিনী ১/ বেংৰ এটা দল:
হাবিৰ মাজেৰে বেংৰ দল এটাই যাত্ৰা কৰি থাকোঁতে দুটা বেং এটা দ গাঁতত পৰিল। যেতিয়া আন বেংবোৰে গাঁতটোৰ চাৰিওফালে ভিৰ কৰি কিমান গভীৰ দেখিলে, বেং দুটাক ক’লে যে সিহঁতৰ বাবে কোনো আশা বাকী নাই।
কিন্তু বেং দুটাই বাকীবোৰে কোৱা কথাবোৰক আওকাণ কৰাৰ সিদ্ধান্ত লৈ গাঁতৰ পৰা জপিয়াই ওলাই আহিবলৈ চেষ্টা কৰিলে।
বেংদুটাই নেৰানেপেৰা চেষ্টা কৰি থকা দেখিও গাঁতৰ ওপৰত থকা বেংৰ দলটোৱে তেতিয়াও কৈ আছিল যে সিহঁতে হাৰ মানিব লাগে। কাৰণ সিহঁতে কেতিয়াও সেইটো গাঁতৰ পৰা নিজকে উলিয়াই আনিব নোৱাৰিব।
অৱশেষত বেং দুটাৰ এটাই বেংৰ দলটোৱে কোৱা কথাবোৰৰ প্ৰতি গুৰুত্ব দিলে আৰু সি হাৰ মানিলে, ফলত গাতটোৰ তললৈ ডুবি গৈ মৃত্যু হ’ল। আনটো বেঙে যিমান পাৰে জোৰেৰে জপিয়াই থাকিল। আকৌ বেঙৰ দলটোৱে তাক চিঞৰি চিঞৰি কৈ থাকিল যে চেষ্টা কৰি একো লাভ নাই আৰু লগৰটোৰ নিচিনাকৈ মাত্ৰ মৰি যাওক।
সেই বেংটোৱে আৰু জোৰেৰে জপিয়াই থাকিল আৰু অৱশেষত গাতটোৰ পৰা ওলাই আহিল। সি ওলাই আহোঁতে দলৰ আন বেংবোৰে সুধিলে, “তই আমাৰ কথা শুনা নাছিলি নেকি?”
বেংটোৱে সিহঁতক বুজাই দিলে যে সি বধিৰ, কাণেৰে নুুশুনে । সি ভাবিছিল যে বেংৰ দলটোৱে গাতত সোমোৱাৰ পৰাই গোটেই সময়খিনি দুয়োটাকে উৎসাহিত কৰি আছিল।
কাহিনীৰ নৈতিকতা:
যিসকলে কেতিয়াও হাৰ নামানে তেওঁলোকে প্ৰায়ে নিজৰ অধ্যৱসায়ৰ বাবে নিজকে সুন্দৰভাৱে পুৰস্কৃত কৰা দেখা যায়।
জিভাত জীৱন-মৃত্যুৰ শক্তি আছে। তললৈ যোৱা কোনোবা এজনৰ বাবে এটা উৎসাহজনক শব্দই তেওঁলোকক ওপৰলৈ তুলিব পাৰে আৰু বিপদ পাৰ হোৱাত সহায় কৰিব পাৰে।
বিপদ পৰা কোনোবা এজনৰ বাবে এটা ঋণাত্মক বা ধ্বংসাত্মক শব্দই তেওঁক মৃত্যুৰ মুখলৈ ঠেলি দিব পাৰে।
কাহিনী ২/ অভিযোগ কৰি সময় নষ্ট কৰা বন্ধ কৰক
“মানুহে বাৰে বাৰে একে সমস্যাৰ অভিযোগ কৰি এজন জ্ঞানী মানুহৰ ওচৰলৈ যায়। এদিন সি সিহঁতক ধেমালি এটা ক’বলৈ সিদ্ধান্ত ল’লে আৰু সকলোৱে হাঁহিত গৰ্জন কৰিলে।
কেইমিনিটমানৰ পাছত সি সিহঁতক একে ধেমালি ক’লে আৰু মাত্ৰ কেইজনমানেহে হাঁহিলে।
তাৰ পিছত তৃতীয়বাৰৰ বাবে একেই ধেমালি ক’লে, কিন্তু আৰু কোনেও হাঁহি বা হাঁহিব পৰা নাছিল।
জ্ঞানীজনে হাঁহি এটা মাৰি ক’লে: ‘এটা কৌতুক বাৰে বাৰে হাঁহিব নোৱাৰি। গতিকে একেটা সমস্যাকে লৈ সদায় কিয় কান্দি থাকে?’”
কাহিনী ৩/ এলাহে আপোনাক ক’তো লৈ নাযায়৷
“প্ৰাচীন কালত এজন ৰজাই তেওঁৰ লোকসকলক এটা পথত এটা শিল স্থাপন কৰিছিল। তাৰ পিছত তেওঁ জোপোহাবোৰত লুকাই থাকিল, আৰু কোনোবাই শিলটো বাটৰ পৰা আঁতৰাই নিব নেকি চাবলৈ চাই থাকিল। ৰজাৰ ধনী ব্যৱসায়ী আৰু দৰবাৰী কিছুমানে কাষেৰে পাৰ হৈ গৈছিল আৰু কেৱল ইয়াৰ চাৰিওফালে ঘূৰি ফুৰিছিল।
বহুতে ৰাস্তাবোৰ পৰিষ্কাৰ নকৰাৰ বাবে ৰজাক দোষাৰোপ কৰিছিল যদিও তেওঁলোকৰ কোনোৱেই শিলটো আঁতৰোৱাৰ ক্ষেত্ৰত একোৱেই কৰা নাছিল।
এদিন শাক-পাচলি লৈ এজন কৃষক আহিল। শিলটোৰ কাষ চাপি অহাৰ লগে লগে কৃষকজনে নিজৰ বোজাটো থৈ শিলটো বাটৰ পৰা ঠেলি দিবলৈ চেষ্টা কৰিলে। বহুত ঠেলি-হেঁচা আৰু টান দিয়াৰ পিছত অৱশেষত তেওঁ কোনোমতে সক্ষম হ’ল।
কৃষকজনে নিজৰ শাক-পাচলি তুলিবলৈ উভতি যোৱাৰ পিছত লক্ষ্য কৰিলে যে বোল্ডাৰটো থকা ৰাস্তাটোত এটা পাৰ্চ পৰি আছে। পাৰ্চটোত বহুতো সোণৰ মুদ্ৰা আছিল আৰু ৰজাৰ পৰা নোটত বুজাই দিয়া হৈছে যে সোণটো সেইজন ব্যক্তিৰ বাবে আছিল যিয়ে সেই শিলটো ৰাস্তাৰ পৰা আঁতৰাই আনিছিল।”
কাহিনী ৪/ সংগ্ৰাম কৰিলে আপোনাক শক্তিশালী কৰি তুলিব
“এসময়ত এজন মানুহে এটা পখিলা পাইছিল যিটোৱে তাৰ কুঁহিয়াৰৰ পৰা ফুটিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল। সি বহি ঘণ্টাৰ পিছত ঘণ্টা ধৰি পখিলাটোৱে নিজকে জোৰকৈ এটা সৰু গাঁতেৰে সোমাই যাবলৈ চেষ্টা কৰি থকাটো চাই থাকিল। তাৰ পিছত, হঠাতে ইয়াৰ অগ্ৰগতি বন্ধ হৈ গ’ল আৰু আবদ্ধ হৈ পৰা যেন লাগিল।
সেয়েহে মানুহজনে পখিলাটোক বাহিৰলৈ ওলাই আহিবলৈ সহায় কৰাৰ সিদ্ধান্ত ল’লে। কেঁচি এযোৰ লৈ কুঁহিয়াৰৰ বাকী থকা অংশটো কাটি পেলালে। তাৰ পিছত পখিলাটো সহজেই ওলাই আহিল যদিও ইয়াৰ শৰীৰটো ফুলি উঠিল আৰু ডেউকা সৰু সৰু কুঁহিয়াৰ হৈ পৰিল।
মানুহজনে একো নাভাবিলে আৰু পখিলাটোক সহায় কৰিবলৈ ডেউকাবোৰ ডাঙৰ হোৱালৈ অপেক্ষা কৰি বহি থাকিল। অৱশ্যে সেয়া কেতিয়াও নহ’ল। পখিলাটোৱে জীৱনৰ বাকী সময়খিনি উৰিব নোৱাৰিলে, সৰু সৰু ডেউকা আৰু ফুলি উঠা শৰীৰেৰে ইফালে সিফালে খোজ কাঢ়ি ঘূৰি ফুৰিলে।
মানুহজনৰ দয়ালু হৃদয়ৰ মাজতো তেওঁ বুজি পোৱা নাছিল যে বাধা-নিষেধক কুঁহিয়াৰ আৰু পখিলাটোৱে নিজকে সৰু গাঁতটোৰ মাজেৰে পাৰ হ’বলৈ প্ৰয়োজন হোৱা সংগ্ৰামটোৱেই হৈছে পখিলাৰ দেহৰ পৰা তৰল পদাৰ্থক জোৰকৈ ডেউকাত সোমাই এবাৰ উৰিবলৈ নিজকে প্ৰস্তুত কৰিবলৈ ভগৱানৰ উপায় ই বিনামূলীয়া আছিল।”
কাহিনী ৫/ আপোনাৰ লগত যি হয় তাতকৈ আপোনাৰ প্ৰতিক্ৰিয়াই বেছি গুৰুত্বপূৰ্ণ
“এদিন এগৰাকী ছোৱালীয়ে দেউতাকৰ ওচৰত অভিযোগ কৰিছিল যে তাইৰ জীৱনটো দুৰ্বিষহ আৰু তাই নাজানে যে তাই কেনেকৈ আগবাঢ়িব। তাই সকলো সময়তে কাজিয়া আৰু সংগ্ৰাম কৰি ভাগৰি পৰিছিল। এনে লাগিল যেন এটা সমস্যা সমাধান হোৱাৰ লগে লগে আন এটা সমস্যা অতি সোনকালেই তাৰ পিছত আহিল।
তাইৰ দেউতাক চেফ এজনে তাইক পাকঘৰলৈ লৈ গ’ল। তিনিটা পাত্ৰত পানী ভৰাই প্ৰত্যেকটো জুইত থৈ দিলে। পাত্ৰ তিনিটা উতলিবলৈ ধৰিলেই এটা পাত্ৰত আলু, দ্বিতীয় পাত্ৰত কণী, তৃতীয় পাত্ৰত কফিৰ গুটি পিহি থৈ দিলে।
তাৰ পিছত তেওঁ সিহঁতক বহি উতলিবলৈ দিলে, জীয়েকক একো নোকোৱাকৈ। ছোৱালীজনীয়ে, হুমুনিয়াহ কাঢ়ি অধৈৰ্য্য হৈ ৰৈ থাকিল, সি কি কৰিছে বুলি ভাবি।
বিশ মিনিটৰ পাছত সি বাৰ্নাৰবোৰ বন্ধ কৰি দিলে। পাত্ৰৰ পৰা আলু উলিয়াই এটা বাটিত থৈ দিলে। সিজোৱা কণীবোৰ উলিয়াই এটা বাটিত থৈ দিলে।
তাৰ পিছত কফিখিনি লেডল কৰি উলিয়াই কাপ এটাত থৈ দিলে। তাইৰ ফালে ঘূৰি সি সুধিলে। ‘ছোৱালী, কি দেখিছা?’
‘আলু, কণী, কফি,’ তাই খৰখেদাকৈ উত্তৰ দিলে।
‘আৰু ওচৰৰ পৰা চাওক,’ সি ক’লে, ‘আৰু আলুবোৰ চুব।’ তাই কৰিলে আৰু লক্ষ্য কৰিলে যে সেইবোৰ কোমল। তাৰ পিছত সি তাইক কণী এটা লৈ ভাঙিবলৈ ক’লে। খোলাটো টানি উলিওৱাৰ পিছত তাই কঠিনভাৱে সিজোৱা কণীটো পৰ্যবেক্ষণ কৰিলে। শেষত তাইক কফিৰ চুমুক দিবলৈ ক’লে। তাৰ চহকী সুগন্ধিয়ে তাইৰ মুখত হাঁহি বিৰিঙাই আনিলে।
‘দেউতা, ইয়াৰ অৰ্থ কি?’ তাই সুধিলে।
তাৰ পিছত তেওঁ বুজাই দিলে যে আলু, কণী আৰু কফিৰ বীনবোৰে প্ৰত্যেকেই একেটা প্ৰতিকূলতাৰ সন্মুখীন হৈছে– উতলি থকা পানী।
অৱশ্যে প্ৰত্যেকৰে প্ৰতিক্ৰিয়া বেলেগ বেলেগ।
আলুটো শক্তিশালী, কঠিন আৰু অদম্যভাৱে গৈছিল যদিও উতলা পানীত কোমল আৰু দুৰ্বল হৈ পৰিছিল।
কণীটো ভংগুৰ আছিল, বাহিৰৰ পাতল খোলাটোৱে ইয়াৰ তৰল ভিতৰৰ অংশটোক উতলি থকা পানীত থোৱালৈকে সুৰক্ষিত কৰি ৰাখিছিল। তেতিয়া কণীটোৰ ভিতৰখন কঠিন হৈ পৰিল।
অৱশ্যে পিহি লোৱা কফিৰ বীনবোৰ আছিল অনন্য। উতলি থকা পানীৰ সংস্পৰ্শলৈ অহাৰ পিছত তেওঁলোকে পানী সলনি কৰি নতুন কিবা এটা সৃষ্টি কৰিলে।
‘আপুনি কোন’, তেওঁ ছোৱালীজনীক সুধিলে। ‘যেতিয়া প্ৰতিকূলতাই আপোনাৰ দুৱাৰত টোকৰ মাৰে, তেতিয়া আপুনি কেনে প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰকাশ কৰে? আপুনি আলু, কণী নে কফিৰ বীন?’
কাহিনী ৬/ আপুনি যি দিয়ে তাকেই পায়
“এবাৰ এজন খেতিয়ক আছিল যিয়ে নিয়মিতভাৱে এজন বেকাৰক মাখন বিক্ৰী কৰিছিল। এদিন বেকাৰজনে মাখন ওজন কৰি চাবলৈ সিদ্ধান্ত ল’লে যে তেওঁ বিচৰা ধৰণৰ সঠিক পৰিমাণ পাইছে নেকি। তেওঁ নহয় বুলি গম পাই কৃষকজনক আদালতলৈ লৈ গ’ল৷
ন্যায়াধীশে কৃষকজনক সুধিলে যে তেওঁ মাখন ওজন কৰিবলৈ কোনো মাপকাঠি ব্যৱহাৰ কৰে নেকি? খেতিয়কে উত্তৰ দিলে, ‘ইউৰ অনাৰ, মই আদিম। মোৰ হাতত সঠিক জোখ নাই, কিন্তু মোৰ স্কেল আছে।’
বিচাৰকজনে উত্তৰ দিলে, “তেন্তে মাখন কেনেকৈ ওজন কৰা?”
খেতিয়কে উত্তৰ দিলে; “আপোনাৰ সন্মানীয়, বেকাৰে মোৰ পৰা মাখন কিনিবলৈ আৰম্ভ কৰাৰ বহু আগতেই মই তেওঁৰ পৰা এপাউণ্ড ৰুটি কিনি আহিছো। প্ৰতিদিনে বেকাৰে ৰুটিখন আনিলে মই পাল্লাত থৈ মাখনত একে ওজন দিওঁ। যদি কাৰোবাক দোষ দিব লাগে, তেন্তে সেয়া হ’ল বেকাৰজন৷’
কাহিনীৰ নৈতিকতা:জীৱনত যি দিয়ে তাকেই পায়। আনক ঠগিবলৈ চেষ্টা নকৰিবা।”
কাহিনী ৭/ আপোনাৰ ভাল কামে পৃথিৱীখন সলনি কৰিব পাৰে
“প্ৰতি দেওবাৰে পুৱা মই মোৰ ঘৰৰ ওচৰৰ পাৰ্ক এখনত লাইট জগিং কৰি থাকোঁ। উদ্যানখনৰ এটা চুকত এটা হ্ৰদ অৱস্থিত৷ প্ৰতিবাৰেই এই হ্ৰদটোৰ কাষেৰে জগিং কৰাৰ সময়ত দেখিবলৈ পাওঁ যে একেগৰাকী বৃদ্ধাই পানীৰ দাঁতিত বহি আছে আৰু কাষত বহি আছে এটা সৰু ধাতুৰ পিঞ্জৰা।
এই যোৱা দেওবাৰে মোৰ কৌতুহলে মোৰ ওপৰত জয়লাভ কৰিলে, গতিকে মই জগিং বন্ধ কৰি তাইৰ ওচৰলৈ খোজ দিলোঁ। ওচৰ চাপি অহাৰ লগে লগে বুজিলোঁ যে ধাতুৰ পিঞ্জৰাটো আচলতে এটা সৰু ফান্দ। ফান্দৰ গুৰিতে লাহে লাহে ঘূৰি ফুৰিছিল তিনিটা কচ্ছপ, কোনো ক্ষতি নোহোৱাকৈ। তাইৰ কোলাত চতুৰ্থটো কচ্ছপ আছিল যিটো তাই স্পঞ্জৰ দৰে ব্ৰাছেৰে সাৱধানে ধুই আছিল।
‘হেল্ল’, মই ক’লোঁ৷ ‘প্ৰতি দেওবাৰে পুৱা ইয়াত দেখা পাওঁ। যদি আপুনি মোৰ নাকত আপত্তি নকৰে, তেন্তে মই জানিবলৈ ভাল পাম যে আপুনি এই কচ্ছপবোৰৰ লগত কি কৰি আছে।’
তাই হাঁহিলে। ‘মই সিহঁতৰ খোলাবোৰ চাফা কৰি আছো।’- তাই উত্তৰ দিলে। “কচ্ছপৰ খোলাত থকা যিকোনো বস্তু, যেনে শেলাই বা কুঁহিয়াৰ, কচ্ছপৰ তাপ শোষণ ক্ষমতা হ্ৰাস কৰে আৰু ইয়াৰ সাঁতুৰ ক্ষমতাত বাধাৰ সৃষ্টি কৰে। ইয়াৰ উপৰিও সময়ৰ লগে লগে খোলাটোক জাৰণ আৰু দুৰ্বল কৰি তুলিব পাৰে।’
‘ৱাহ! সঁচাকৈয়ে তোমাৰ ভাল লাগিল!’ মই উচ্চাৰণ কৰিলোঁ।
তাই আৰু ক’লে: ‘মই প্ৰতি দেওবাৰে পুৱা দুঘণ্টামান সময় কটাওঁ, এই হ্ৰদটোৰ কাষত জিৰণি লৈ এই সৰু ল’ৰাকেইটাক বাহিৰলৈ ওলাই অহাত সহায় কৰো। মোৰ নিজৰ অদ্ভুত ধৰণেৰে এটা পৰিৱৰ্তন আনিব পাৰি।’
‘কিন্তু বেছিভাগ মিঠা পানীৰ কচ্ছপে গোটেই জীৱন খোলাত ওলমি থকা শেলাই আৰু কুঁহিয়াৰ লৈ নাথাকেনে?’ মই সুধিলোঁ।
‘হয়, দুখৰ বিষয়, তেওঁলোকে কৰে,’ তাই উত্তৰ দিলে।
মই মূৰটো খোঁচ মাৰিলোঁ। ‘বাৰু তেন্তে, আপোনাৰ সময়খিনি ইয়াতকৈ ভালকৈ কটাব পৰা যাব বুলি আপুনি নাভাবেনে? মানে মই ভাবো আপোনাৰ প্ৰচেষ্টা দয়ালু আৰু সকলো, কিন্তু সমগ্ৰ বিশ্বৰ হ্ৰদত মিঠা পানীৰ কচ্ছপ বাস কৰে। আৰু এই কচ্ছপৰ ৯৯% কচ্ছপৰ খোলা পৰিষ্কাৰ কৰাত সহায় কৰিবলৈ আপোনাৰ দৰে দয়ালু মানুহ নাথাকে। গতিকে, কোনো অপৰাধ নাই… কিন্তু ইয়াত আপোনাৰ স্থানীয় প্ৰচেষ্টাই সঁচাকৈয়ে কেনেকৈ পাৰ্থক্য আনিছে?’
মহিলাগৰাকীয়ে ডাঙৰকৈ খিকিন্দালি কৰিলে। তাৰ পিছত তাই কোলাত থকা কচ্ছপটোলৈ তললৈ চাই তাৰ খোলাৰ পৰা শেলাইৰ শেষৰ টুকুৰাটো ধুই পেলালে আৰু ক’লে, ‘ছুইটি, এই সৰু ল’ৰাটোৱে যদি কথা ক’ব পাৰে, তেন্তে সি তোমাক ক’ব যে মই মাত্ৰ পৃথিৱীখনৰ সকলো পাৰ্থক্য কৰিলোঁ। ‘”
কাহিনী ৮/ কেতিয়াও নিজৰ সপোনৰ পৰা হাৰ নামানিব
“এবাৰ এজন বয়সস্থ মানুহ আছিল, যিজন ভাঙি গৈছিল, সৰু ঘৰ এটাত বাস কৰিছিল আৰু তেওঁৰ এখন মাৰপিট কৰা গাড়ী আছিল। তেওঁ ৯৯ ডলাৰৰ সামাজিক সুৰক্ষাৰ চেক লৈ জীৱন নিৰ্বাহ কৰিছিল। ৬৫ বছৰ বয়সত তেওঁ সিদ্ধান্ত লয় যে কথাবোৰ সলনি হ’ব লাগিব। গতিকে তেওঁ কি দিব পাৰে সেই বিষয়ে ভাবিলে। তেওঁৰ বন্ধুসকলে তেওঁৰ চিকেন ৰেচিপিৰ বিষয়ে হুলস্থুল কৰিছিল। তেওঁ সিদ্ধান্ত ল’লে যে এইটোৱেই তেওঁৰ পৰিৱৰ্তনৰ সৰ্বোত্তম শ্বট।
কেন্টাকি এৰি তেওঁ বিভিন্ন ৰাজ্য ভ্ৰমণ কৰি নিজৰ ৰেচিপি বিক্ৰী কৰাৰ চেষ্টা কৰে। তেওঁ ৰেষ্টুৰেণ্টৰ মালিকসকলক কয় যে তেওঁৰ হাতত মুখত পানী ওলোৱা কুকুৰাৰ ৰেচিপি আছে। তেওঁ তেওঁলোকক বিনামূলীয়াকৈ ৰেচিপিটো আগবঢ়াই দিলে, মাত্ৰ বিক্ৰী হোৱা বস্তুবোৰৰ পৰা অলপ শতাংশ বিচাৰিলে। ভাল চুক্তি যেন লাগিছে নহয়নে?
দুৰ্ভাগ্যজনকভাৱে বেছিভাগ ৰেষ্টুৰেণ্টলৈ নহয়। তেওঁ ১০০০ বাৰতকৈও অধিক NO শুনিছিল। সেই সকলোবোৰ প্ৰত্যাখ্যানৰ পিছতো তেওঁ হাৰ নামানিল। তেওঁৰ চিকেন ৰেচিপিটো বিশেষ কিবা এটা বুলি তেওঁ বিশ্বাস কৰিছিল। প্ৰথম হয় শুনাৰ আগতেই তেওঁ ১০০৯ বাৰ ৰিজেক্ট হৈছিল।
সেই এটা সফলতাৰে কৰ্ণেল হাৰ্টলেণ্ড চেণ্ডাৰছে আমেৰিকানসকলে কুকুৰা খোৱাৰ ধৰণ সলনি কৰি দিলে। জনপ্ৰিয়ভাৱে কে এফ চি নামেৰে পৰিচিত কেন্টাকি ফ্ৰাইড চিকেনৰ জন্ম হৈছিল।
মনত ৰাখিব, কেতিয়াও হাৰ নামানিব আৰু প্ৰত্যাখ্যানৰ পিছতো সদায় নিজকে বিশ্বাস কৰক।”