এসময়ত এখন সৰু গাঁৱত ৰবি আৰু শ্যাম নামৰ ল’ৰা দুটা আছিল। ৰবি সদায় শক্তিৰে ভৰি আছিল, চৌপাশৰ জগতখন অন্বেষণ কৰিবলৈ আগ্ৰহী আছিল, আনহাতে শ্যামে বহি পৃথিৱীখন পাৰ হৈ যোৱাটো চাই সন্তুষ্ট আছিল। মতানৈক্যৰ মাজতো ল’ৰা দুটাৰ মাজত বেষ্ট ফ্ৰেণ্ড আছিল আৰু বেছিভাগ সময় একেলগে কটায়।
এদিন ওচৰৰ ৰাজ্যখনৰ ৰজাই গাঁওখনলৈ আহি ৰৱিৰ উদ্যম আৰু পৰিশ্ৰমী স্বভাৱত ইমানেই আপ্লুত হৈ ল’ৰা দুটাক একোটাকৈ মাটি উপহাৰ দিয়াৰ সিদ্ধান্ত ল’লে। ৰবিক খেতিৰ বাবে নিখুঁত উৰ্বৰ আৰু ৰসাল মাটি দিয়া হৈছিল, আনহাতে শ্যামক খেতি কৰিবলৈ বহুত কষ্টৰ প্ৰয়োজন হোৱা বন্যাৰ্ত মাটি দিয়া হৈছিল।
ৰবিয়ে নিজৰ উপহাৰত ৰোমাঞ্চিত হৈ লগে লগে নিজৰ মাটিত কামত লাগিল। তেওঁ মাটি পৰিষ্কাৰ কৰিছিল, বীজ ৰোপণ কৰিছিল আৰু অতি যত্নৰে নিজৰ শস্যৰ যত্ন লৈছিল। তেওঁ দিনে-নিশাই কঠোৰ পৰিশ্ৰম কৰিছিল আৰু অতি সোনকালেই তেওঁৰ ফাৰ্মখন অঞ্চলটোৰ অন্যতম সমৃদ্ধিশালী হৈ পৰিছিল। তেওঁৰ দেশ প্ৰচুৰতাৰে ভৰি আছিল আৰু তেওঁ অতি সুখী জীৱন কটালে।
আনহাতে শ্যাম ৰবিৰ দৰে উৎসাহী নাছিল। তেওঁ নিজৰ মাটিত বিশেষ কষ্ট নকৰি মাহৰ পিছত মাহ ধৰি বন্যাৰ্ত হৈ থাকিবলৈ দিলে। সি বহি ৰবিহঁতৰ খেতিপথাৰখন ফুলি উঠা আৰু বাঢ়ি অহাটো চাই থাকিল, আৰু তাৰ অন্তৰত লাহে লাহে ঈৰ্ষা বাঢ়ি আহিব।
এদিন শ্যামে ৰবিক লগ কৰি সহায় বিচাৰিবলৈ সিদ্ধান্ত ল’লে। ৰবিয়ে বন্ধুক মুকলি আকাশৰ তলত আদৰি লৈ যিকোনো সহায় আগবঢ়াবলৈ সুখী হৈছিল। ৰবিয়ে শ্যামক শিকাইছিল যে কেনেকৈ মাটি প্ৰস্তুত কৰিব লাগে, কেনেকৈ বীজ ৰোপণ কৰিব লাগে, কেনেকৈ শস্যৰ যত্ন ল’ব লাগে।
ৰৱিৰ দিহা-পৰামৰ্শ আৰু উৎসাহত শ্যামে নিজৰ মাটিত কঠোৰ পৰিশ্ৰম কৰিবলৈ ধৰিলে। তেওঁ কষ্ট কৰি দিনে নিশাই কাম কৰিছিল, ঠিক ৰবিৰ দৰে। অলপ পিছতে তেওঁৰ ফাৰ্মখনে বৃদ্ধিৰ লক্ষণ দেখুৱাবলৈ ধৰিলে আৰু সময়ৰ লগে লগে সেইখনো সমৃদ্ধিশালী হৈ পৰিল।
শেষত ৰবি আৰু শ্যাম দুয়োজনে নিজ নিজ মাটিত পৰিয়ালৰ সৈতে সুখী জীৱন কটালে। ৰৱিৰ কষ্টৰ ফল লাভ কৰিছিল, আৰু তেওঁ নিজৰ কষ্টৰ ফল উপভোগ কৰিছিল। আৰু শ্যামে কঠোৰ পৰিশ্ৰম আৰু দৃঢ়তাৰ গুৰুত্ব শিকি নিজৰ সফলতা লাভ কৰিলে।
